Gelovigen uit de Begintijd van de Bijbel

1. Abel
2. Seth
3. Henoch
4. Noach
5. Abraham
6. Isaäk
7. Jakob
8. Jozef
9. Mozes

1. Abel
Adam en Eva, verbannen uit de hof van Eden, ontvingen een grote troost, door de belofte van het Zaad van de Vrouw, de Heiland, die Satans macht zou teniet doen, waarna God ze met dierenvellen bekleedde.
Maar als antwoord op Abels geloof, vinden we een verdere openbaring. Hoe kan een zondig mens, verjaagd uit de plaats van zegen, waar God als een vriend met hem omging, weer toegang tot God verkrijgen? Welnu, in Abels offerande vinden we daarop het antwoord. Abel had van zijn ouders geleerd dat een doodvonnis hing over het menselijk geslacht en door zijn geloof bracht hij een bloedig offer aan God; hij slachtte een lam, en God toonde dat Hij dit offer met welgevallen aanvaardde, terwijl Kaïns offer dezelfde weg ging als de schorten van vijgebladeren van zijn ouders: verworpen als waardeloos. “Door het geloof offerde Abel aan God een beter slachtoffer dan Kaän, waardoor hij getuigenis verkregen heeft, dat hij rechtvaardig was, daar God over zijn gaven getuigenis gaf, en daardoor spreekt hij nog, nadat hij gestorven is.” (Hebr. 11:4). Abel aanvaardde zijn plaats als zondaar, als iemand voor wie het loon van de zonde de dood was, en toen opende God zijn geestelijke ogen en zag hij de noodzaak van een plaatsvervanger, die door Zijn dood de zondaar verlost van dood en oordeel.
In de hoofdstukken 4 en 5 van Genesis vinden we, hoe snel het kwaad in de wereld voortgang maakte na de zondeval van de mens. God had zijn eeuwige kracht en goddelijkheid getoond in Zijn schepping, maar Satan vervulde het hart van de mensen met haat en wantrouwen jegens hun Schepper. Welnu, de resultaten daarvan werden duidelijk toen Kaïn zijn broeder Abel, de rechtvaardige, vermoordde. Hij was boos over de verwerping van het offer dat hij gebracht had, de vruchten van zijn arbeid op de vervloekte aardbodem.
Maar na zijn dood getuigde Abel nog van deze centrale waarheid in Gods heilsplan: het bloed van het Lam als verlossing van Satan, dood, oordeel en wereld. Deze heilsbelofte, door Eva aan haar zoon doorgegeven, was diep in het hart van Abel gegrift. Zodra zonde en dood hun intrede gedaan hadden, was het bloed van een offerdier nodig om weer toegang tot God te krijgen. Want zonder bloedstorting is er geen vergeving (Hebreeën 9:22). Dit lijkt voor ons, die na het kruis van Christus leven, gemakkelijker te beseffen dan voor de gelovigen van het Oude Testament. Want in Abels dagen had God nog geen formeel bevel gegeven om een bloedig offer te brengen. Het enige dat van bloedstorting sprak was de kleding van dierenvellen, die bij Adam en Eva de schorten van vijgebladen moesten vervangen.
Deze dieren waren geslacht en hun bloed was vergoten. Door het geloof werd Abel geholpen in zijn overpeinzingen, en het resultaat was een offer dat voor God aannemelijk was.
Kaïn was de eerste die een offer bracht. Hij had zich daartoe inspanning getroost, zoals de eeuwen door mensen zich voor God ingespannen hebben met allerlei godsdienstige werken. Maar helaas! “Na verloop van tijd nu bracht Kaïn van de vruchten van de aarde aan de Here een offer; ook Abel bracht er een van de eerstelingen van zijn schapen, van hun vet; en de Here sloeg acht op Abel en zijn offer, maar op Kaïn en zijn offer sloeg hij geen acht.” (Gen. 4:3-5).
Kaïns offer kwam niet met Gods gedachten overeen, en bovendien vergiste Kaïn zich in zichzelf. Zelfs kunnen we zeggen, dat zijn offer zijn ware toestand moest verbergen. Want Johannes zegt: “Gij hebt van het begin af gehoord, dat wij elkaar zouden liefhebben; niet zoals Kaïn, die uit de boze was en zijn broeder dood sloeg. En waarom sloeg hij hem dood? Omdat zijn werken boos waren en die van zijn broeder rechtvaardig.” (1 Joh. 3:11,12). De weg van Kaïn (Judas 11) was niet Gods weg, maar die van een wereld die God en de mensen haat, belust op eigenbelang en aardse macht.
Deze wereld, met alle godsdienstige schijn en sociale inspanningen, haat hen die, zoals Abel, zich laten leiden door het geloof. De kern van het geloof is het kostbare bloed van Christus, waardoor we, met God verzoend, een eeuwigheid van glorie tegemoet gaan. Hoewel Abel van de aardbodem verdwijnt, spreekt zijn bloed over de waarde van het bloed van het Lam van God, dat de zonde van de wereld wegneemt. Het bloed van de besprenkeling dat Christus vergoten heeft, spreekt beter dan Abel.

2. Seth
Temidden van een wereld waar geweld en leugen steeds toenamen, ging God voort te werken door geloof en genade.
Daartoe gaf hij aan Adam een andere zoon in plaats van Abel. Eva noemde hem Seth, wat “toekennen” betekent, een gave die kostbaar was in haar ogen omdat ze in hem een geloof als dat van Abel vond. Abel is een type van de gekruisigde Heiland, maar Seth is een beeld van de opgestane Christus. Seth toont zijn geloof, als hij een zoon krijgt, want die noemt hij “Enosh”, wat betekent: “sterfelijk mens”, waardoor ook Seth getuigenis aflegde over het doodvonnis dat God over een zondige mensheid uitsprak. Maar anderzijds gaf Seth ook getuigenis aangaande Gods genade, want hij was een aanbidder, en spoorde anderen aan tot aanbidding van een liefderijke God! “Toen begon men de naam van de Here aan te roepen.” (Gen. 4:26). Er staat hier Jehova, de naam van een God die Zijn volk verlost. De nakomelingen van Kaïn munten uit door kunst, vernuftige uitvindingen en muziek, met de bedoeling om van deze vervloekte aarde een kunstmatig paradijs te maken, maar de nakomelingen van Seth gaan deze wereld door als vreemdelingen en bijwoners die getuigen van de gevolgen van de zondeval. Ze wandelen met een genadig God en niet met een Godhatende wereld. Het geslacht van Kaïn begon grote steden te bouwen en ze te noemen naar hun eigen namen. Kaïn schrijft zijn naam op de monumenten van deze wereld, maar God schrijft de namen van de gelovigen, van Seths geestelijke nakomelingen, in het boek van het leven van het Lam, en zal Zijn Naam en de naam van Zijn stad, het hemelse Jeruzalem, op hun voorhoofden schrijven (Openb. 3:12).

3. Henoch
Abels geloof gaf een antwoord op de vraag hoe een zondaar tot God kan naderen. Henochs geloof geeft het antwoord op de vraag hoe de dood kan verslonden worden tot overwinning. “Door het geloof werd Henoch weggenomen, opdat hij de dood niet zou zien en hij werd niet gevonden, omdat God hem had weggenomen; want vóór zijn wegneming heeft hij het getuigenis gehad, dat hij God behaagde.” (Hebr. 11:5). In geloofsgemeenschap met God zette Henoch het getuigenis van Seths nakomelingen voort. Hij wandelde met God en niet met een Gode vijandige wereld. “Toen Henoch vijf en zestig jaar geleefd had, verwekte hij Methusalah. En Henoch wandelde met God, nadat hij Methusalah verwekt had, driehonderd jaar, en hij verwekte zonen en dochters. Zo waren al de dagen van Henoch driehonderd vijf en zestig jaar. En Henoch wandelde met God, en hij was niet meer, want God had hem opgenomen.” (Gen. 5:21-24).
HENOCHS WANDEL. Voor de driehonderd jaar waarin hij met God wandelde, geeft de Schrift geen ogenblik van twijfel of aarzeling aan. Heilig en waarachtig, genadig en barmhartig, zoals Henoch God kende, zo weerspiegelde zijn leven zijn geloof. De wereld van Kaïn presteerde steeds belangrijkere en opzienbarende dingen, maar Henoch aanvaardde eenvoudig en beslist, om buiten deze menselijke activiteit en vooruitgang te staan.
WEGGENOMEN ZONDER TE STERVEN. Hierin is Henoch een beeld van de gemeente van Christus die opgenomen zal worden voordat de oordelen van de grote verdrukking over deze wereld zullen komen. Noach, die in zijn ark deze oordelen meemaakte, zonder erdoor geschaad te worden, is meer een beeld van een gelovig Joods overblijfsel, dat als verzegelden door de grote verdrukking zal gaan onder Gods bescherming.
Filadelfia, dat de levende gemeente van Christus uitbeeldt, krijgt de belofte: “Omdat gij het woord van mijn volharding bewaard hebt, zal ik ook u bewaren voor het uur van de verzoeking, die over het hele aardrijk komen zal, om te verzoeken die op de aarde wonen.” (Openb. 3:10).
Vóór dat uur zal de Heer Jezus de gemeente tot Zich nemen, op de wolken (1 Thess. 4:16; 1 Kor. 15:52). Onder zijn tijdgenoten werd Henoch niet beroemd of geëerd, maar in de komende heerlijkheid zal hij een waardige plaats hebben, want God is een beloner van hen, die Hem zoeken (Hebr. 11:6).
HENOCH ALS PROFEET. Wandelen met God is wandelen in het licht. Het licht openbaart alle dingen, ook de toekomst. En zo vinden we in de brief van Judas de profetie van Henoch, die het oordeel aankondigde: “En ook Henoch, de zevende van Adam af, heeft van hen geprofeteerd, met de woorden: Zie, de Heer is gekomen met zijn heilige tienduizenden, om gericht te houden tegen allen, en al de goddelozen onder hen te bestraffen om al hun werken der goddeloosheid, die zij goddeloos bedreven hebben en om al de harde woorden, die goddeloze zondaars tegen Hem gesproken hebben.” (Judas 14,15). In zijn profetie sprak Henoch niet over de opname van de gemeente, maar over de wederkomst van Christus met zijn gemeente na de grote verdrukking. Het verheerlijkte Lam zal dan de opstandige koningen van de aarde overwinnen en Zijn Rijk oprichten. Kaïns wereld zal dan omvergeworpen worden en de antichristelijke wereldleiders levend in de vuurpoel geworpen, en Kaïns godsdienst zal in het oordeel over groot Babylon een verschrikkelijk einde vinden.
Wandelen in het geloof, zoals Henoch dat deed, betekent en constante overwinning over de machten van de duisternis en uiteindelijk over de dood.

4. Noach
Van de zondeval in Eden tot de zondvloed kunnen we de trieste geschiedenis volgen van een gestadige ontaarding van de mensheid, totdat de hele wereld onder de macht van boosheid en geweld lag. Zo groot werd die boosheid, dat het God berouwde dat hij de mens op aarde geplaatst had. De mensen en hun werken waren reusachtig, maar innerlijk waren ze verdorven. Hun activiteit in het bouwen van steden en hun opgaan in de vergroting van hun aantal, gesteund door akkerbouw voor voedsel, werd verduisterd door een wolk van goddeloosheid en morele duisternis.
Temidden van deze sombere toestand vond Noach genade in Gods ogen. Hij was van nature een zondaar als alle anderen, maar door zijn geloof was hij een voorwerp van Gods liefderijke zorg. Hoe duister de tijden ook zijn, God heeft zijn getuigen en steunt ze. Dit doet hij niet door de natuurlijke mens te verbeteren, maar door hem nieuw en Goddelijk leven te geven. “Noach was onder zijn tijdgenoten een rechtvaardig en onberispelijk man; Noach wandelde met God.” (Gen. 6:9).
Daarom zei God tot Noach: “Het einde van al wat leeft is door mij besloten… Ik ga hen met de aarde verdelgen… Maak u een ark van goferhout… Want zie, Ik ga een watervloed over de aarde brengen om al wat leeft, waarin een levensgeest is, van onder de hemel te verdelgen.” (Gen. 6:13-17).
Ook voor Noach was de eerste beloning voor zijn geloofswandel dat God hem de komende dingen openbaarde. De tijd waarin men zich kon bekeren werd op 120 jaar gesteld en in die tijd bouwde hij niet alleen aan zijn grote schip, de ark van de verlossing, maar predikte hij Gods gerechtigheid aan allen die hem horen wilden. “Door het geloof heeft Noach, toen hij een Goddelijke aanwijzing ontvangen had, wat betreft de dingen die nog niet gezien werden, door vreze Gods bewogen, een ark gereed gemaakt tot redding van zijn huis, waardoor hij de wereld veroordeelde en een erfgenaam werd van de gerechtigheid die naar het geloof is.” (Hebr. 11:7).
Noach had zelf niets uit de vinden, want God gaf hem een nauwkeurige beschrijving voor de bouw van de ark. Ons behoud van de komende toorn is niet gebaseerd op menselijke plannen of maatregelen, want God heeft ons de enige weg van behoud via bekering en geloof in het verlossingswerk, volbracht op Golgotha, duidelijk uitgestippeld, en dan is er veiligheid voor tijd en eeuwigheid. Deze veilige weg is geloof en gehoorzaamheid. Het was de Geest van Christus, die door Noach sprak toen hij bouwde en tot zijn tijdgenoten predikte. Zij die toen niet luisteren wilden, zijn nu in het dodenrijk opgesloten. “De Geest, in welke hij ook heengegaan is en gepredikt heeft tot de geesten in gevangenschap, die destijds ongehoorzaam waren, toen de lankmoedigheid van God bleef wachten in de dagen van Noach.” (1 Petr. 3:19-20).
Noach heeft slechts tegenspraak en spot ontmoet, zo boos en goddeloos waren de mensen voor de zondvloed, zodat alleen Noach en zijn familie behouden werden. “Als Hij de oude wereld niet spaarde, maar Noach, de prediker van de gerechtigheid, één van de acht, bewaarde, toen Hij de zonvloed over de wereld van de goddelozen bracht.” (2 Petr. 2:5). Er is geen sprake van prediken door Christus in de hades, wel van de Geest van Christus die door Noach predikte tot de mensen van voor de zondvloed.
Noach zelf was verzekerd dat zijn toekomst in veiligheid was, en hij verlangde dat anderen uit zijn omgeving bekend zouden worden met Gods middel tot behoud. Maar er kwam een eind aan de periode van waarschuwing, waarin de Geest van Christus probeerde hen te overtuigen. De dag kwam, waarin God aan Noach en zijn gezin bevel gaf, in de ark te gaan. Noach zelf was niet in staat de deur van de ark te sluiten; de gedachte aan het afschuwelijk drama dat zich buiten de ark zou afspelen, als de wateren zouden stijgen en alle leven van mens en dier zouden verdelgen, was voor hem te hartbrekend, en daarom sloot God zelf de deur van de ark toe.
Temidden van een toneel van welvaart, van groei en gloednieuwe huizen stegen de wateren en verzwolgen hen allen. De Heer Jezus zei: “En zoals de dagen van Noach, zo zal ook de komst van de Zoon des mensen zijn.” (Matth. 24:37-39).
Zorgeloos door te leven, nadat een gelovige als Noach zo ernstig het oordeel had aangekondigd, was het toppunt van goddeloosheid. “Vrede en geen gevaar”, was de kreet van toen, en zo zal het zijn als de oordelen van de grote verdrukking over deze goddeloze wereld zullen losbreken. God laat niet met zich spotten!
Intussen werd de ark door de wateren omhooggestuwd, en daarbinnen was men veilig. Allen die in de Heer Jezus geloven en dit tonen door een leven van gehoorzaamheid, zijn veilig en kunnen met Johannes zeggen: “Opdat wij vrijmoedigheid hebben in de dag van het oordeel, dat zoals Hij is, ook wij zijn in deze wereld.” (1 Joh. 4:17). Onze veiligheid is even volkomen als die van de Heer Jezus, gezeten aan Gods rechterhand.
Eindelijk was het oordeel voorbij. ”Toen gedacht God Noach en al het wild gedierte en al het vee, dat met hem in de ark was, en God deed een wind over de aarde strijken… Aldus namen de wateren na verloop van honderd vijftig dagen af… En in de zevende maand, op de zeventiende dag van de maand, bleef de ark vastzitten op het gebergte van Ararat… in de tiende maand, werden de toppen van de bergen zichtbaar.” (Gen. 8:1-6).
Noach liet eerst een raaf uit; deze vond spoedig voedsel. Een duif keerde weer terug; er was geen rein voedsel te vinden. Zeven dagen later echter werd de duif weer losgelaten en kwam met een olijfblad terug. Noach was zeshonderd jaar toen de aarde weer droog was, zodat hij met zijn gezin de ark kon verlaten. De ark had alleen een venster in de richting van de hemel, zodat de verlosten de verschrikkingen van het oordeel niet konden zien.
Noach en zijn gezin konden hun voet nu zetten op een aarde die door het gericht gereinigd was. Het eerste waaraan Noach dacht, was God te verheerlijken door een offer. Hij bouwde een altaar en offerde reine offerdieren Toen de Heer de liefelijke reuk rook, beloofde Hij, de aardbodem niet meer door water te vernietigen, en als herinneringsteken voor dit verbond plaatste God de regenboog in de wolken (Gen. 9:13-14).
Hierop zegende God Noach en de zijnen en gaf hun gezag om over de aarde te regeren. Om gerechtigheid te handhaven zouden ze het zwaard moeten gebruiken: “Wie des mensen bloed vergiet, diens bloed zal door de mens vergoten worden.” (Gen. 9:6). Het zwaard van de vergelding was de basis van Noachs heerschappij. Dat was een grote verantwoordelijkheid, die Noach met grote waardigheid had behoren te vervullen, maar helaas, we vinden hem als wijngaardenier, dronken en ongekleed in zijn tent (Gen. 9:21). Zijn zoons bemerkten deze toestand en Cham bespotte zijn vader, die hem daarop met zijn nakomelingen, de Kanaänieten, vervloekte, een vonnis dat Israël later op de bewoners van Kanaän ten uitvoer moest brengen, toen deze hopeloos verdorven waren.

5. Abraham
Abraham wordt wel de vader van de gelovigen genoemd, omdat in hem de fundamentele trekken van het geloof gevonden worden. Hij was in staat om tijdelijke en aardse voordelen op te offeren om Gods beloften voor de toekomst te beërven.
Als voorbeelden kunnen we noemen:

1. Abraham verliet zijn familieleden en zijn geboorteland, om te gaan naar het land dat God hem beloofde (Gen. 12).
2. Toen de aantrekkelijke vlakte van Gomorra in het zicht kwam, gaf Abraham de voorkeur aan zijn tent en zijn altaar en bleef liever schaapherder dan in die boze steden Sodom en Gomorra te gaan wonen (Gen. 13).
3. Toen Abraham de koningen verslagen had, bood de koning van Sodom hem geschenken aan. Hij weigerde deze en gaf liever tienden aan Melchizedek (Gen. 14).
4. Toen God hem vroeg, zijn geliefde zoon te offeren, besloot Abraham daaraan te gehoorzamen (Gen. 22).

6. Isaäk
De grote gebeurtenis in het leven van Isaäk bleef dat hij een als uit de doden opgestaan mens was. Deze grote gebeurtenis stelde andere feiten in de schaduw, en dit is de reden waarom de Bijbel zo weinig vertelt over zijn leven op aarde. Op deze wijze is Isaäk een mooi beeld van de Heer Jezus die ook, na zijn opstanding en hemelvaart, een bruid ontvangt volgens het eeuwig raadsbesluit van Zijn Vader. De naam BeërLahaiRoi betekent “put van de Levende die zich openbaart”. Op die plaats ontmoette Isaäk Rebekka. Deze naam spreekt over de Nieuw-Testamentische openbaring van de Vader en de Zoon. Uit deze bron, het evangelie van Johannes, kunnen ook wij, als met Christus opgestaan, steeds rijkelijk putten, verlangend naar onze hemelse Bruidegom.
In Genesis 26 zien we echter Isaäk als mens en omdat een hongersnood komt, daalt ook hij af naar het zuiden, om daar in Gerar bij de Filistijnen te verblijven. Ook hij ontkent dat Rebekka zijn vrouw is. Deze leugen brengt hem eerst wat voordelen, maar verwijdert hem van God. Toen hij putten ging graven, werden de Filistijnen jaloers, zodat Isaäk het raadzaam vond om eerst naar Rehoboth te gaan en daarna via Beërscheba in Kanaän terug te keren. De derde periode in het leven van Isaäk staat vooral in het teken van de geboorte van Jakob en Ezau. Hij had om een zoon gebeden. God verhoorde hem maar liet toe dat er grote moeilijkheden tussen Jakob en Ezau zouden ontstaan. Jakobs bedrog inzake het eerstgeboorterecht en de zegen werpen een licht op de weinig geestelijke toestand van Isaäk aan het eind van zijn leven. Hij wordt slachtoffer van Rebekka”s listen, iets wat ze zeker uit het huis van de schrandere en oneerlijke Laban had overgehouden.

7. Jakob
Velen die zich met het leven van Jakob hebben beziggehouden, hebben zich afgevraagd of God al zijn listen en zelfzucht goedkeurde. Niet alleen zegt het geloof daar “nee” op, maar lezen we Jakobs leven nauwkeuriger, dan merken we op, dat God met volmaakte rechtvaardigheid elke misstap vergolden heeft en Jakob ernstig getuchtigd heeft. En dit geldt zowel voor de listen van Rebekka als voor die van Jakob. Inderdaad heeft God Jakob voor zijn zonden laten boeten. Een van de meest in het oog lopende karaktertrekken van Jakob was, dat hij in alles zijn eigen aardse voordeel zocht, en toch met God ook voor de toekomst iets goeds wilde overhouden. Dat deze wijze van doen Gods goedkeuring niet wegdroeg, blijkt wel uit het feit dat Jakob een veel moeilijker leven gehad heeft dan wie dan ook. In scherp contrast hiermee staat bijvoorbeeld het leven van zijn zoon Jozef, die het lijden aanvaardde en tot grote eer en rijkdom kwam. Bij Jakob schenen allerlei listen nodig om zegen te verkrijgen, maar Jozef krijgt alles op grond van zijn gelovige wandel.
Het leven van Jakob is leerzaam omdat we helaas meer mensen met zijn karakter ontmoeten dan mensen met Jozefs karakter. Temidden van hen die Christus belijden, vinden we een meerderheid, die alle nadruk leggen op hun aardse voorspoed en daartoe alle beschikbare middelen gebruiken, terwijl ze daarna ook nog wel naar de hemel willen gaan.
Maar dit zijn niet de wegen van het geloof en het is opvallend, dat we werkelijk gelukkige Christenen alleen vinden onder hen die ter wille van de hemelse roeping het lijden, de beproevingen, zelfs de geloofsvervolging aanvaarden. Dit zijn zij die Christus in zijn lijden temidden van een Gode vijandige wereld volgen en alle gevolgen van het gehoorzamen aan Gods Woord aanvaarden. Zulke verschillen tussen wereldse en geestelijke gelovigen hebben we al opgemerkt toen we Abraham met Lot vergeleken. Lot zocht aardse voorspoed en had een ongelukkig leven. Abraham zocht Gods eer en werd door God rijk gezegend.
De naam van Jakob betekent “hielenlichter” of “bedrieger” en helaas ontdekken we telkens deze duistere trek in zijn wegen. Misschien is er tussen Isaäk en Rebekka niet altijd grote harmonie geweest, want Rebekka had Jakob lief terwijl Isaäk een voorkeur had voor Ezau, die van nature een wat aantrekkelijker karakter had, maar een ongelovige was. Het kan wel aan Rebekka gelegen hebben dat Jakob veel thuis was en Ezau een man van het veld werd. We merken op dat Rebekka, na het bedrog met de geitenvellen ter wille van de zegen, Jakob nooit meer teruggezien heeft, zodat ook zij het tegengestelde van wat ze zocht, verkregen heeft.
God had Jakob uitverkoren en in Bethel, waar Jakob van een ladder tot aan de hemel droomt, toont God dit heel duidelijk. De engelen stegen op en daalden af, en boven aan de ladder was God. Die beloofde dat Jakobs nakomelingschap gezegend zou worden, en met dat nageslacht alle volken van de aarde (Genesis 28:10-20).
Jakob noemde deze plaats Bethel, dat is huis van God en poort naar de hemel. Maar bijna direct na dit hemelse visioen worden Jakobs aardse gedachten weer duidelijk in het verbond dat hij met God wilde maken. Als God hem allerlei aardse dingen gaf, dan zou Jakob God dienen en hem tienden betalen (Gen. 28:20-22). De aardsgezinde Jakob was niet in staat om in geloof op een getrouw en liefderijk God te rekenen. Toch was hij een waar gelovige en dat openbaarde zich aan het eind van zijn leven: “Door het geloof zegende Jakob bij zijn sterven elk van de zonen van Jozef en hij aanbad, leunende op het uiteinde van zijn staf.” (Hebr. 11:21).
In Genesis 29 lezen we hoe Jakob Rachel ontmoette. Toen Jakob haar aan Laban ten huwelijk vroeg, werd dat een steekspel van wederzijds bedrog tussen de listige Laban en de listige Jakob, en het resultaat was dat Jakob twintig jaar van lijden en teleurstelling te doorstaan had. In zijn barmhartigheid verscheen God na die twintig jaar aan Jakob en zei: “Jakob… Ik ben de God van Bethel, waar gij een opgerichte steen gezalfd hebt, waar gij mij een gelofte gedaan hebt; welnu, maak u reisvaardig, ga uit dit land weg en keer naar het land van uw maagschap terug.” (Gen. 31:13).
Het schijnt dat Jakob die twintig jaar niet veel aan Bethel gedacht had, en van een altaar was er in de omgeving van Laban evenmin sprake. Op Gods bevel had Jakob rustig aan Laban kunnen vertellen dat hij vertrekken moest, maar hij maakte liever een listig plan om met zoveel mogelijk bezit te ontsnappen, terwijl Laban afwezig was. Woedend joeg Laban hem met zijn knechten na, maar God verscheen aan hem, en beval hem, Jakob geen schade te berokkenen. God hield zijn woord en Laban zag van vergelding af. Daarna beval God een leger engelen om Jakob te begeleiden, maar dat was niet genoeg om Jakob rustig verder te laten reizen. Hij was bang voor zijn broer Ezau, en toen deze hem tegemoet kwam, deelde Jakob zijn legertje listig in, zodat Rachel en hijzelf en Jozef in de achterhoede kwamen en het minst gevaar liepen bij een eventuele botsing met een boze Ezau. Dat alles toonde ongeloof. Als God ons iets gebiedt, kunnen we rustig, en zonder onze eigen listige plannen, doen wat Hij van ons vraagt, zonder al die innerlijke onrust te tonen. Wat was die indeling van de groep, met Lea en haar kinderen en het vee voorop, niet een lafhartige daad voor een gelovige!
We merken op dat hij, juist bij deze listige organisatie, weer met God te doen had in Pniël. “Zo bleef Jakob alleen achter. En een man worstelde met hem, totdat de dag aanbrak. Toen deze zag, dat hij hem niet overmocht, sloeg hij hem op zijn heupgewricht, zodat Jakobs heupgewricht ontwricht werd, terwijl hij met hem worstelde. Toen zei hij: Laat mij gaan, want de dageraad is gekomen. Maar hij zei: Ik laat u niet gaan, tenzij gij mij zegent.” (Gen. 32:24-26). Dit is een wonderlijke geschiedenis. Zolang Jakob vol kracht was, kon hij worstelen, maar met een verwrongen heup was hij zo zwak als een klein kind geworden. We hebben hier een blik in Gods wondere wegen met zijn kinderen. Vol van kracht en geweld vervolgde Saulus van Tarsen de Christenen, totdat Christus hem op de weg naar Damaskus ontmoette en hem hulpeloos maakte. Verblind en ter aarde geworpen vroeg Saulus: “Heer, wie bent U?” en het atnwoord was: “Ik ben Jezus die gij vervolgt.” Later kon Paulus zeggen: “Als ik zwak ben, dan ben ik machtig.” Alles wat we in eigen kracht doen is eigenlijk strijden tegen God, totdat eindelijk de krisis in ons leven komt en we aan het einde van onszelf komen. “De gedachte van het vlees is vijandschap tegen God.”
Pas toen zijn kracht verdwenen was, werd Jakob een overwinnaar en werd hij gezegend. Toen ook kon God zijn naam van Jakob: “bedrieger”, veranderen in Israël: “Een koning van Godswege.”
Jakobs geschiedenis is ook de geschiedenis van het volk van Israël, dat de eeuwen door gekenmerkt werd door halsstarrigheid en eigenwil, dat daarna door de grootste vernederingen en vervolgingen moest, dat tijdens de grote verdrukking tot de grootste machteloosheid zal gebracht worden, maar dat na hun bekering over de aarde zal regeren onder Christus, tegen Wie ze geworsteld hebben en Die ze gekruisigd hebben.
We vinden Jakob later in Sichem en ook daar was hij niet op zijn plaats als pelgrim en als tentbewoner.
Hij gaat in Sichem dan ook grote moeilijkheden tegemoet met zijn dochter Dina en de bewoners van Sichem. Daarop beveelt God hem, om met zijn gezin naar Bethel te trekken, daar een altaar te bouwen, de afgoden weg te doen en God te dienen (Gen. 35).
De contacten met een afgodische wereld hadden ook in Jakobs huis allerlei godsdienstige mengsels binnengebracht, maar Jakob bleef niet in Bethel zoals God hem geboden had, doch reisde verder en op deze reis stierf zijn geliefde vrouw Rachel. Buiten de weg waarop God ons dag aan dag leidt, zullen we slechts droefheid ontmoeten, want God tuchtigt iedere zoon die Hij liefheeft, totdat we Zijn heiligheid in ons leven weerspiegelen. In Hebron zag Jakob zijn vader Isaäk terug. Deze stierf op honderd tachtig jarige leeftijd, en zijn zoons Ezau en Jakob begroeven hem. Daar, in Kanaän, begint ook de voor Jakob zo droevige geschiedenis met zijn geliefde zoon Jozef, wiens verdwijning een donkere schaduw op zijn latere leven wierp. Inderdaad, Jakob, die hier op aarde zo graag voorspoed en geluk had ontmoet, was wegens zijn bedrieglijke karakter, een voorwerp van voortdurende vaderlijke tucht en God heeft zelfs met zulk een karakter zijn doel bereikt. Kreupel, vermoeid, aanbad Jakob Gods onbegrijpelijke genade, terwijl hij in uiterste zwakheid leunde op zijn pelgrimsstaf.

8. Jozef
Jozef en Benjamin waren de enige zonen van Rachel, de geliefde vrouw van Jakob. Over Jozefs geboorte lezen we: “Toen gedacht God Rachel, en God verhoorde haar; Hij opende haar schoot, en zij werd zwanger en baarde een zoon. Toen zei zij: God heeft mijn smaad weggenomen; en zij gaf hem de naam Jozef, zeggende: Moge de Here mij er nog een andere zoon bijvoegen.” (Gen. 30:22-24).
Het leven van Jozef is een van de weinige waarin de zonde nooit de overhand kreeg; integendeel, het werd gekenmerkt door een gestage overwinning over het vlees, de zonde en Satan. Jakob vergeleek hem met een boogschutter, die steeds de overhand had over de aanvallen van zijn tegenstanders: “De boogschutters hebben hem getergd, beschoten en vijandig bejegend, maar zijn boog bleef stevig en zijn sterke handen bleven lenig, door de handen van de Machtige Jakobs.” (Gen. 49:23,24).
Jozef heeft geen makkelijk leven gehad. De strijd begon al toen hij pas zeventien was. Dertig jaren van lijden en verzoeking volgen daarop, maar God bracht hem erdoor. Wat Jozefs opvoeding betreft, moeten we niet vergeten dat hij in zijn jeugd zijn grootvader Isaäk had gekend als een stille geloofsman vol gebed, en dat hij in Jakobs moeilijke leven telkens Gods genade had zien zegevieren. En zo werd ook het leven van Jozef een leven vol gebed, en God bewaarde hem voor struikelingen.
Jakob sprak over Jozef ook als: “degene die van zijn broeders afgezonderd is” (Gen. 49:26). Deze andere broeders hadden zich geopenbaard als alle mensen dat van nature doen, geleid door zelfzucht en afgunst. Jozef integendeel was door zijn gedrag een troost en vreugde voor zijn vader, een van de boze wereld afgezonderd jong mens. In deze stilheid bleef zijn hart open voor de stem van God, die zich in dromen aan hem openbaarde.
Er was weinig onderscheid tussen het gedrag van zijn broers en dat van de Kanaänieten. Jozef leed onder dat slechte getuigenis en sprak er met zijn vader over (Gen. 32:2). Jakob had Jozef lief en maakte een veelkleurig kleed voor hem. Daar Jakob laat getrouwd was, waren al zijn zoons kinderen des ouderdoms, maar Jozef alleen ging vertrouwelijk met hem om, zonder de begeerten van de jeugd na te jagen en dit was een grote troost en vreugde voor de bejaarde patriarch.
Toen God hem dromen gaf die duidelijk de toekomst voorspelden, vertelde Jozef deze aan zijn vader en aan zijn broers. Ruben had immers zijn eerstgeboorterecht verspeeld door zijn bloedschande, en ze begrepen dat Jozef deze plaats zou innemen, en op grond daarvan verachtten en haatten zij Jozef. Zelfs Jakob vond die eer te groot. “Zijn broeders dan benijdden hem, maar zijn vader hield de zaak in gedachten” (Gen. 37:11). Hij bewaarde deze woorden in zijn hart als een goddelijke belofte. In zijn afzondering, zijn visie op de toekomst en in het feit dat hij door het geloof door God geliefd en gezegend werd, kunnen we Jozef met Daniël vergelijken. Zulke gelovigen worden wel diep beproefd, maar later hooggeëerd. In Jozef vinden we eerst het lijden en daarna de heerlijkheid van de Heer Jezus. Zowel Jozef als de Heer Jezus werden tot hun broeders, de kinderen van Israël, gezonden. Jozef werd als slaaf verkocht, Jezus werd door de zijnen verworpen en gekruisigd.
Dat Jozef tot in Dothan zijn broers ging zoeken, toont zijn liefde en zorg voor hen, hoewel hij met hun spot en haat al had kennisgemaakt. Anders zou hij naar huis terug zijn gegaan om te zeggen dat hij ze in Sichem niet gevonden had.
Toen zijn broers hem zagen, smeedden ze een complot tegen hem, rukten hem zijn veelkleurig kleed af en verkochten hem als een slaaf aan een karavaan van Midianieten. Ze doopten zijn kleed in bloed om aan Jakob te laten voorkomen dat Jozef door een wild dier verscheurd was, en daartoe doodden ze een geitje.
Jozef was als jonge slaaf twintig zilverlingen waard, terwijl Judas voor het verraad van Jezus dertig zilverlingen kreeg. Onbeschrijfelijk gemeen waren deze broers voor Jozef en zijn vader. Maar dit alles behoorde tot Gods wijs bestel met Jakob, die eens zijn eigen vader bedrogen had om te zegen te ontvangen: “Wat een mens zaait, dat zal hij ook oogsten” (Gal. 6:7). Rebekka liet een geitje slachten om de vellen over Jakobs armen te leggen en Isaäk te bedriegen; nu werd een geitje geslacht om Jakob te bedriegen (verg. Gen. 27:9). Gods rechtvaardigheid eist vergelding, maar Gods genade zegent op het einde.
In Egypte werd Jozef als slaaf verkocht aan Potifar, een hoveling van de Farao. “En de Here was met Jozef, zodat hij een voorspoedig man werd… Jozef won zijn genegenheid… hij stelde hem aan over zijn huis, en alles wat hij had, gaf hij in zijn hand.” (Gen. 39:2-5).
Nu was Egypte vol zedeloosheid en weldra werd Jozefs geloof op de proef gesteld door de zondige voorstellen van Potifars vrouw. Met Gods heiligheid voor ogen zei Jozef: “Hoe zou ik dan dit grote kwaad doen en zondigen tegen God?” (Gen. 39:9). Ze drong echter zo aan, dat Jozef eindelijk alleen aan Satans macht kon ontsnappen door te vluchten, waarbij hij zijn kleed in haar hand liet. “Ontvlucht de begeerten van de jeugd”, zegt Paulus aan Timotheus, en “ontvlucht de hoererij” aan de Corinthiërs. Als we Satans verlokkingen ontvluchten zijn we veilig in de armen van Jezus (2 Tim. 2:22; 1 Cor. 6:18). Het tegenovergestelde van het ontvluchten van de jeugdige begeerten zien we in de onwelvoeglijke kleding van onze dagen, met alle noodlottige gevolgen.
Woedend kreeg Potifars vrouw het gedaan dat Jozef als een boosdoener in de gevangenis werd geworpen. Maar ook daar was God met hem en zijn woord louterde hem (Ps. 105:17-19). Hij werd over de gevangenen gesteld en zijn gedrag dwong eerbied af. Toen de schenker en de bakker van de Farao in de gevangenis kwamen, won Jozef hun vertrouwen en zij vertrouwden hem hun dromen toe. Jozef legde ze uit en de uitleg kwam spoedig uit: de schenker werd in zijn werk hersteld en de bakker werd gedood.
Jozef vroeg aan de schenker, hem bij de Farao te gedenken, maar deze vergat hem, totdat de Farao zelf droomde, zodat de schenker zich Jozef herinnerde, die voor de Farao werd gebracht om hem zijn dromen uit te leggen. Jozefs uitleg over de zeven jaren van overvloed, gevolgd door zeven jaren van hongersnood, was van levensbelang voor Egypte, vooral toen hij de wijze raad gaf om de overtollige graanoogst op te slaan in schuren. God had hem wijsheid gegeven voor wereldbestuur. De boeren werden gedwongen om hun overtollig koren aan de Farao af te staan en Jozef werd onderkoning van Egypte, om zorg te dragen voor de jaren van schaarsheid. In de laatste jaren van de hongersnood kregen de inwoners alleen voedsel als ze hun bezittingen in beheer gaven van de Farao. Jozef kwam tot eer en macht en in die tijd huwde hij met een Egyptische vrouw die het beeld is van de Gemeente uit de heidenvolken die met Christus, verheerlijkt aan Gods rechterhand, verbonden wordt. Asnath gaf Jozef twee zoons, Efraïm en Manasse, erfgenamen van Jakob.
Toen de hongersnood zich over de hele wereld uitbreidde, was dit voor God de gelegenheid om zich met de broers van Jozef bezig te houden. Intussen lezen we in Genesis 38 hoe God Juda vernederde en tuchtigde als hoofdverantwoordelijke. Maar deze vernedering en tucht moest alle broeders treffen toen ze door honger gedwongen werden om koren bij Jozef te gaan kopen. Jozef behandelde ze met strengheid, zoals ook nu de Heer Jezus veel lijden, vernedering en vervolging voor de Joden toelaat, en uiteindelijk de grote verdrukking, totdat ze hun verschrikkelijke zonde belijden en zich bekeren.
Jozef die geheim hield dat hij hun broeder was, liet ze telkens terugkeren, beschuldigde hen van spionage en diefstal, zodat ze eindelijk tot wanhoop vervielen en zich hun grote zonde tegen Jozef en zijn vader herinnerden. Zo bracht God ze tot diep berouw en belijdenis van hun zonde.
Toen was het grote ogenblik gekomen om zich aan zijn broeders bekend te maken, en ze tot een maaltijd uit te nodigen. Zo zal ook de Heer Jezus zich als Messias van Israël openbaren, en zij zullen Hem zien die zij doorstoken hebben, en over hem weeklagen als over een eerstgeborene. Zoals ook Jozefs broeders hadden erkend: “Voorwaar, nu boeten wij voor wat wij onze broeder aangedaan hebben: wij zagen zijn zielsbenauwdheid, toen hij ons om erbarming smeekte, maar wij hoorden niet; daarom is deze benauwdheid over ons gekomen.” (Gen. 42:21). En dan zal Israël deel hebben aan de koninklijke glorie van Christus.
Bij de maaltijd kreeg Benjamin vijf maal zoveel, om te zien of ze nog zo jaloers waren als vroeger. Hun eigenwil en harde harten waren gebroken en nu kon Jozef hun zeggen: “Maar weest nu niet verdrietig en ziet er niet zo ontsteld uit, omdat gij mij hierheen verkocht hebt, want om u in het leven te behouden heeft God mij voor u uit gezonden.” (Gen. 45:5).
Inderdaad is het kruis van Christus de weg van de verlossing geworden voor Israël en voor de hele wereld. Ondoorgrondelijke wijsheid van God!
Toen Jakobs zoons bij hun vader terugkwamen, waren hun eerste woorden: “Jozef leeft nog”, maar hij kon het niet geloven. Maar toen hij de wagens zag die Jozef meegegeven had om hen te vervoeren, leefde zijn geest weer op en zei hij: “Het is genoeg; mijn zoon Jozef leeft nog; ik wil gaan en hem zien, eer ik sterf.” (Gen. 45:25-28).
Ze gingen naar Berseba om daar offers aan God te brengen, en God gaf bevel aan Jakob om naar Egypte te gaan.
Daar leefden zij in overvloed, maar God openbaarde aan Jozef dat het volk van Israël weer uit Egypte zou weggaan. “Door het geloof zegende Jakob bij zijn sterven elk van de zonen van Jozef en hij aanbad, leunende op het uiteinde van zijn staf. Door het geloof maakte Jozef aan het einde van zijn leven melding van de uittocht van de zonen van Isra:el en gaf bevel met betrekking tot zijn gebeente.” (Hebr. 11:21,22).
En zo eindigt het boek Genesis, dat begint met het bestaan van de mensheid in de rijkdom van de hof van Eden, met de dood van Jozef: “En Jozef stierf, honderd en tien jaar oud, en men balsemde hem, en hij werd in een kist gelegd, in Egypte.” (Gen. 50:26).

9. Mozes
Hoewel Mozes het overgrote deel van zijn leven in de woestijn doorbracht, buiten een wereld waartoe hij eerst grondig toegerust scheen, is zijn lijst van geloofsdaden in de dienst van God ëën van de meest indrukwekkende van de Bijbel. Het begon met het geloof van zijn ouders in de hoogst benarde tijd waarin hij geboren werd: “Door het geloof werd Mozes, toen hij geboren was, drie maanden lang door zijn ouders verborgen, omdat zij zagen dat het kind schoon was; en zij vreesden het gebod van de koning niet.” (Hebr. 11:23).
Het verblijf van Jakobs nakomelingen in Egypte was in het begin een periode van zegen en voorspoed, vooral tijdens het leven van Jozef, omdat het Gods antwoord was op zijn geloof. Maar nadat Jozef en zijn broers gestorven waren, en er een nieuwe Farao kwam, die Jozef niet gekend had, werd de vijandschap van een door Satan geknechte wereld tegen God en Zijn volk meer en meer duidelijk. Vooral toen men merkte dat het volk van Israël sterk in aantal toenam, werden de Egyptische machthebbers bevreesd voor hun macht en trachtten hen eronder te houden. De Farao, onder wiens regering Mozes geboren werd, hield met God absoluut geen rekening, maar God had besloten Zijn volk uit de macht van Egypte te verlossen, en dit zou een machtig getuigenis zijn en blijven over de waarde van het bloed van het Lam voor de bevrijding uit de macht van Satan. Deze Farao beval eerst dat alle jongens die als Israëlieten geboren werden, direct bij hun geboorte gedood werden, maar de vroedvrouwen weigerden dit bevel uit te voeren. Daarna beval de Farao, dat de Israëlietische jongens in de Nijl geworpen zouden worden. Toen Mozes geboren werd, vertrouwden zijn ouders op Gods bewarende macht en maakten een mandje, bestreken het met asfalt en legden daarin de baby te drijven tussen het riet. Een zusje moest haar broertje in het oog houden en weldra zag ze dat de dochter van de Farao juist dicht bij die plaats in de rivier kwam baden. Toen deze Prinses het kindje daar zag drijven, kreeg zij er medelijden mee, en wilde het voor zichzelf houden. Mozes” zusje bood toen een voedster aan, en toen dit voorstel aangenomen werd, ging de moeder van Mozes mee, om het kind te voeden. Hij zou echter de zoon van Farao”s dochter worden en die noemde hem Mozes: “Uit het water getrokken”.
Zo werd Mozes in de Egyptische beschaving opgevoed, en werd een sterke, intelligente jonge man. Maar God had geen wereldse macht, maar toewijding tot Zijn heilige dienst voor Mozes besloten.
Intussen was de conditie, waarin het volk van Israël verkeerde, ondraaglijk geworden. Ze waren tot slavernij gedoemd en moesten de stenen vervaardigen, die voor de bouw van de Egyptische steden dienden. Deze slavendienst werd steeds zwaarder gemaakt en het volk zuchtte onder hun ondraaglijke lasten. Mozes was een getuige van zulk een erbarmelijk toneel, toen een Egyptenaar een Israëliet met zweepslagen tot hardere arbeid dwong. Hij kon zijn woede niet meer meester, sloeg de Egyptenaar dood en verborg hem in het zand. Hij dacht dat de Hebreeërs hem zouden vertrouwen, maar toen hij de volgende dag twee vechtende Hebreeërs wilde scheiden, voegde deze hem toe: “Denkt u soms mij te doden zoals u de Egyptenaar gedood hebt?”
De Farao hoorde ervan en trachtte Mozes te doden, maar Mozes vluchtte naar het land Midian.
Niemand kan God dienen en Gods volk tot zegen zijn in de kracht van zijn eigen natuur. Zolang we vertrouwen op eigen kracht en wijsheid zijn we nutteloos. God had hem geroepen, en daarom moest Mozes een lange leerschool doorlopen, met het doel zijn geloof te versterken, en het vertrouwen op zijn natuurlijke capaciteiten terzijde te stellen. Veertig jaar was Mozes op menselijke wijze opgevoed, maar nu moest hij veertig jaar in de woestijn door God geleerd worden en toebereid tot een grootse en goddelijke taak: de verlossing van Gods volk uit de Egyptische slavernij.
En God bereikte zijn doel. Na veertig jaren een kudde schapen in de woestijn gehoed te hebben, was Mozes de zachtmoedigste en geduldigste mens ter wereld geworden, zo nederig, dat hij zich zelfs voor zijn Goddelijke roeping onwaardig achtte.
De Schrift wijdt grote aandacht aan de roeping en voorbereiding van Gods dienstknechten. We weten niet waar Jesaja stierf, maar hebben een indrukwekkend hoofdstuk over zijn roeping door God, gezeten op de troon van de heerlijkheid in de hemel. (Jesaja 6). Zo is het ook met Mozes” roeping, toen de God der heerlijkheid hem verscheen in de brandende braambos. Toen God hem riep dacht Mozes dat God zich in hem vergiste: zo”n onbenullig herdertje voor zulk een machtige en grootse levenstaak! In de eenzaamheid was zijn redenaarstalent tot niets verdroogd, en zozeer drong Mozes op zijn onbekwaamheid aan, dat God hem zijn broeder Aäron als helper meegaf. “Wie ben ik?” waren Mozes” woorden.
Hij was uiterst zwak en klein in eigen ogen geworden en als er iets gedaan moest worden, dan moest God wel alles doen. Zo had hij in de veertigjarige eenzaamheid alle menselijke aanmatiging, zo sterk aan koninklijke hoven, afgeleerd, en geleerd op God alleen te vertrouwen. Veertig jaar daarvoor dacht hij dat de Hebreeërs hogelijk vereerd zouden zijn toen een prins van Farao”s hof hun belangen wilde behartigen. Nu wist hij niet op welke wijze hij zich voor hen aanvaardbaar kon maken. Welnu, God kwam hem te hulp en gaf hem macht om zulke tekenen en wonderen te verrichten dat inderdaad de Hebreeërs hem als een door God gezondene aanvaardden. “Door het geloof weigerde Mozes, toen hij groot geworden was, een zoon van Farao”s dochter genoemd te worden, omdat hij er de voorkeur aan gaf met het volk van God slecht behandeld te worden, boven een tijdelijke genieting van de zonde; hij achtte de smaad van Christus groter rijkdom dan de schatten van Egypte, want hij zag op de beloning.” (Hebr. 11:24-26).
Bij zijn roeping bij het brandende braambos, openbaarde God aan Mozes Zijn Naam: “Jehova”; “Ik ben die ik ben”. God was de Verlosser van Zijn volk, de eeuwig getrouwe die volbrengt wat Hij beloofd heeft.
Daarop deed God de herdersstaf van Mozes in een slang veranderen, en daarna de slang weer in een stok. Daarna moest Mozes de hand in zijn boezem steken en deze kwam er melaats uit. Maar bij de tweede maal werd de melaatse hand weer gezond. Ook zou Mozes nijlwater in bloed kunnen veranderen, dingen die God alleen vermag. Toen durfde Mozes zijn zending aan en ging naar Egypte terug. Onderweg dwong God hem, zijn zoon te besnijden.
Voor Farao verschenen, legden Mozes en Aäron hem Gods eisen voor: een vrije uittocht uit Egypte naar het land van de belofte. Maar Farao weigerde hardnekkig, met de woorden: “Wie is de Here, naar wie ik zou moeten luisteren om Israël te laten gaan?” (Ex. 5:2).
Integendeel, de slavendienst werd nog verzwaard. Daarop kondigde God aan, dat hij verschrikkelijke gerichten over Egypte zou brengen en Farao zou dwingen het volk te laten gaan. Mozes wierp zijn staf voor Farao op de grond en deze werd in een slang veranderd, maar de tovenaars van Farao wierpen hun staven ook op de grond en deze werden, door Satans bovennatuurlijke macht, ook slangen. Zo wisten de tovenaars telkens de macht van God te ondermijnen, zodat deze op Farao geen indruk meer maakte. In de huidige Christenheid werken ook zulke satanische machten, die door imitatie van het werk van God de kracht van het evangelie teniet trachten te doen. Paulus schrijft hierover: “Ogenschijnlijk bezitten zij godsvrucht… die altijd leren en nooit tot kennis van de waarheid kunnen komen. Zoals nu Jannes en Jambres zich tegen Mozes verzet hebben, zo verzetten ook dezen zich tegen de waarheid.” (2 Tim. 3:5-8).
Er kwam echter een ogenblik waarop de tovenaars machteloos stonden. Dat was toen uit stof levende wezens moesten voortgebracht worden. Zo werd, volgens Paulus, hun dwaasheid openbaar. Allen die, in de Schrift, konden genezen, konden ook doden opwekken, en dit ontbreekt bij de moderne wonderdoeners, die veelal niet uit God zijn. Gods kracht gaat gepaard met wandelen in de waarheid, met gehoorzaamheid zonder reserve aan Zijn heilige wil en dat ontbreekt helaas in de huidige Christenheid.
Toen Farao bleef weigeren het volk vrij te laten, bracht God door middel van Mozes tien plagen over Egypte, en het enige resultaat was, dat Farao”s hart verhard bleef. Zijn vier tegenwerpingen waren:

1. Waarom blijven jullie niet in het land om daar aan uw God te offeren? Mozes weigerde dit voorstel, omdat aanbidding van God niet met afgoderij vermengd kan worden.
2. Als jullie dan toch de woestijn in willen, waarom zo ver? (Ex. 8:25-28) Mozes antwoordde dat ze minstens drie dagreizen ver zouden gaan.
3. De volwassenen mogen gaan maar laat de kinderen hier. Hierop antwoordde Mozes, daar hij wist dat de harten van de ouders naar hun kinderen zouden terugverlangen, dat het hele volk zou weggaan.
4. Als de mensen weggaan, laten ze dan hun kudden en bezittingen achterlaten. Hierop antwoordde Mozes dat ze al hun bezittingen ook in de woestijn nodig hadden.

“Bijbelcursus Oudewater”
Paul Christiaanse
Herman de Manstraat 8
NL-3421 HX Oudewater
Tel. 0348 562108
e-mail:paulchristiaanse@planet.nl